आज देवानं सगळ्यांची मनं व्यापून टाकली।
मीही तीर्थक्षेत्री जाण्यासाठी सगळ्या कामांना दांडी मारली।
गच्च गच्च भरलेल्या,
ओसंडून अवघडलेल्या, ट्रॅव्हल्यांमधून भक्तमंडळी टच्च भरलेली।
जाता जाता दिसत होती भक्तीरसांतनं थबथबलेली।
आज देवानं सगळ्यांची मनं व्यापून टाकली।
मज़ल दर मज़ल करत आमची स्वारी, तीर्थक्षेत्री एकदाची पोहोचली।
पाहिलं तर काय, 'अब बब', तीर्थक्षेत्री, अमाप गर्दी उसळलेली।
स्टॉलं काय, न् हातगाड्या काय, न् पथारीवाल्यांची हीss धांदल उडालेली।
कॉर्नरच्या शेठजीनं म्हणे सारी देवाची चित्रे चढ्या भावात विकून टाकलेली।
पलीकडच्या हलवायानं सारी शिळावळ, प्रसादाच्या मिठाईबरोबर विकून टाकलेली।
शेवटच्या स्टॉलवरच्या फुलवाल्यानं पाणी मारमारून ठेवलेली सारी ताजी फुलं दामदुपटीनं विकून टाकलेली।
देवळावरच्या भोंग्यांनी भक्तिगीतं कर्कश्श आवाजात गाऊन स्पर्धाच जणू लावलेली।
कॅसेट विक्रेत्यानं भक्ती कॅसेटी अवाच्या सवा भावानं विकून बक्कळ माया कमावून घेतलेली।
काय किती कसे वर्णन करू, सारी भाविक जन्ता भक्तिसागरात बुडून गेलेली।
कुणी रडताना,
कुणी अंगात आलेलं दाखवताना,
कुणी नवस फेडताना,
कुणी नवस बोलताना,
कुणी साकडं घालताना,
देवालाच लालूच दाखवताना,
दानपेटीत नोटाच नोटा कोंबताना,
सारं पहात पहात, देवाचं माझ्याकडे लक्ष वळावं म्हणून मीही काय करावं?
विचारात पडलो।
भांबावलो..
पाहून देवाच्या दराऱ्याला..
देवभक्तांच्या अत्युत्साहालाच घाबरलो !!
इतक्यात, देवाची जेवायची वेळ झाली।
स्स .. दार बंद
अहो लांबून आलोय ..
दोन मिनिटं..
'लवकर येण्याची घाई म्हणे करता नाही आली !!!'
आता थांबा..
रेटारेटीत
मारा बोंबा..
खेटाखेटीत.
दार बंद देव्हाऱ्याचं..
कधी ते उघडायचं..
देवाला मी भेटायला आल्याचं;
ते कधी हो कळायचं?
आधीच पाहिली होती मी आल्या आल्या तीर्थक्षेत्री, खूप मोठी रांग देव दर्शनाला उभी राहिलेली।
माझी तर आज गात्रंन् गात्रं भक्तिरसात बुडालेली।
घड्याळ पाहिलं न् मध्यस्थाला ..
दोन मागत होता, नोटा.. !!
घासाघीस केली.. सक्सेसफुली !!
पाचशेची नोट देऊन टाकली।
तासाभरात क्षणभरच, देवासमोर, आमची स्वारी उभी राहिली।
कुणीतरी माझं मानगूट धरून माझं मुंडकं आपटलं..
धोपटल्यासारखं
करीत पाठीवर थोपटलं..
चला .. आटपा..
क्षणभरच, हो..
क्षणभरच,
देवाची मूर्ती मला पाहून कुत्सितपणे हसलेली भासली।
चिडलेला,
कंटाळलेला,
संतापलेला,
देव हळहळता वाटला।
'सगळीकडे माझाच-देवपणाचा बाजार मांडलेला।'
असं काहीसं पुटपुटताना भासला।
श्रद्धाळू जन्तेला, ना जाणे कुठला आजार झालेला।
बाहेर आलो,
घामात घामेजून गेलेलो..
चला काही खरेदी करू..
कळसाला तरी नीट पाहू..
रस्त्यावर देव विकणारा मूर्त्या मांडून बसलेला।
शंभरला मूर्ती देतो म्हटला, पन्नासला मागितली, परवडत नाही म्हटला।
प्रसादाचे द्रोण दिसले,
त्यातले अन्नकण अस्ताव्यस्त सांडलेले..
कुत्र्या पक्षांच्या भांडणात
विस्कटलेले,
काही कचऱ्यात गेलेले
काही अनवधानाने माझ्याच
पायाखाली !! कचरा.. !!
ढीगच्या ढीग कचऱ्याचे..
कुणी कधी निस्तरायचे?
रात्री निघालो, तीर्थक्षेत्रातून.
केवढा शीण तो, ढाब्यावर बसलो।
मी गेलेलो होतो थकून,
माझ्याकडे पाहून
पोऱ्या म्हटला खेकसून,
अंगठा वर करून !!
'साहेब कुठली आणू..?'
स्वत:शीच हसलो..
भरून पावलो....
किती हो पुण्यवान मी,
कितीतरी पुण्ये पदरात पडली,
कारण..
आज देवानं सगळ्यांचीच मनं व्यापून टाकलेली !!
पद्मनाभ स्नेहप्रभा प्रभाकर हिंगे,
सुसंस्कृत पुण्यातून..